Gungungchiche of gillende amerikanen

Ten eerste, dat wilde ik gisteren nog zeggen, maar was ik even vergeten; ik kan geen foto's plaatsen, want ik heb geen kabeltje om de foto's van mijn toestel naar mijn laptop te krijgen. Dus daarop zul je moeten wachten...

Goed. Gisteren. Gisteren was onze eerste hele dag in the big apple. En die begon weer goed, want we gingen weer op zoek naar die New York City Pass. Eerst hadden we nog onze eerste echte new york fun-metro-pas gekocht (nog een heel gedoe en er kwam een heleboel geschreeuwde hulp van de metro-kerel aan te pas) om vervolgens dus naar Times Square te gaan om die pas op te halen. Maar helaas was het een typisch geval van het kastje naar de muur of, in ons geval, van times square naar 53th street naar MoMa. Tan en ik werden gedumpt op een terras terwijl muti und vati het echte werk deden en weer van MoMa naar Times Square gingen.

Uiteindelijk hadden we dan die pas, dus besloten we om naar de apple store te gaan. Vanwege gebrek aan nederlandse stekkerdozen in amerika. Nou zit die winkel dus op de hoek van central park en fifth avenue. Waar ook alle geweldige (en minder geweldige) winkels zitten. Langs de abercrombie & fitch (waar ze een model screening hadden en er een hele rij buiten stond om binnen te komen) de louis vuitton (die zit ook overal) en tiffany & co (waar ze op de dag waarop ze openden in 1837 niet meer dan $4,98 verdienden volgens onze reisgids (wow, ik heb het dollar teken op mijn toetsenbord kunnen gebruiken!)) en uiteindelijk dus de apple store. DIe ondertussen gewoon een toeristische attractie is geworden, met workshops en andere funactivities. Maar wij waren niet zomaar als toerist daar. Nee, wij hadden een reden om er te zijn! Dus spraken we een van de mensen in de blauwe apple-shirtjes aan die ons vervolgens aan de juiste oplader hielp (maar je hebt dus een 13 inch? Met magnetisch opladergat? En is hij wit? Heb je dan een pro? Ja dan heb je de goede. Zolang het maar magnetisch is.) en huppelden we vrolijk met een echt applerugzakje naar buiten (zo een die vaak van nike zijn (http://www.polyvore.com/nike_recycled_gym_sack_ii/thing?id=9930974 als je precies wil weten welke ik bedoel)) op weg naar de metro.

Want we wilden naar de Brooklyn Bridge, en die is toch wel weer aan de andere kant van het eiland. Via City Hall Park zijn we bij de brooklyn bridge gekomen. Daar eerst nog wat gegeten en water ingeslagen. Wat maar goed ook was, want het was midden op de dag, volle zon toen wij de brug over liepen. Midden op de brug konden we nog een t-shirt kopen met 'I walked the brooklyn bridge 2010' maar ik denk dat jullie het zo ook wel geloven. Daarbij waren er ook nog een heleboel water verkopers, die hun eigenlijk interpretatie van COOOOCOOOOOOOOOO hadden.

We wilden graag nog een sightseeing cruise doen en daarom moest Brooklyn kort gehouden worden. We zijn een bar/cafe/diner binnen gegaan om wat water te halen, hebben nog een leuk gesprek gehad met de mannen achter de counter (Guy with baseballcap: 'Where are you from?'
Me: 'Holland'
Guy: 'Isn't that the country that won the world eehh'
Other guy: 'No they didn't. They lost'
Me: "Ssht! BIg trauma!")
om vervolgens de metro weer te zoeken.

We moesten weer naar de hele andere kant van Manhattan, omdat op 42nd West de circle line zat, aangesloten bij de new york pass. Het was ongeveer vijf uur toen we daar aankwamen, en we hadden allen pijn aan onze voetjes. Het bleek dat alleen om zes uur en zeven uur nog boten gingen. Nog een heel gedoe of we die dan zouden nemen (maar wanneer eten we dan? Hebben we daar nu zin in?) of morgen terug zouden komen (maar wat gingen we nu dan doen, niemand wilde meer lopen). We zijn gaan zitten bij de fontein in de buurt (net als die in de arena voor de H&M, maar dan wat groter) om tot een beslissing te komen.

Uiteindelijk besloten om die van zeven uur te doen en dan te eten bij de bar/restaurant aan de overkant. Iedereen had het warm en pijnlijke voetjes en die fontein staarde ons allen aan, dus zijn we er door heen gerend. Helemaal doorweekt hebben we toen frietjes en een salade op, om weer droog, fris en fruitig op de boot te stappen. Natuurlijk wilde we lekker buiten zitten, maar helaas was daar geen plek meer. Staan mocht ook niet, en we werden weggejaagd door John, de host van de avond.

Maar geen zorgen, want het bleek dat als de boot eenmaal echt het water op was, je ook aan de voorkant titanic mocht spelen. Dus stonden we lekker vooraan terwijl we langs statue of liberty kwamen, onder de brooklyn en manhattan bridge doorvaarden en de zon zagen ondergaan tegen de skyline van New York. Iedereen had TE veel foto's gemaakt, maar naast foto's maken hadden we ook ander vermaak. Een kerel naast ons (type New Jersey, baseballcap, Bobby) was erg enthousiast over zijn foto's en het maken daarvan;
bridge BRIDGE BRIDGE! YES!
bird bird BIRD BIRD !
plane YES PLANE FLY!
LADY! YES YES YES!
Het was hihalarisch. Vooral omdat we net de link hadden gelegd met hoe het er in zijn slaapkamer aan toe zou gaan, toen hij begon met LADY YES YES YES!!!

Op de boot was ook een vrouw uit Chicago (dat wisten we omdat Amerikanen de neiging hebben van iedereen te weten waar ze vandaan komen). John, de vervelende reisleider, had net verteld dat de fransen iets hadden gegeven aan New York en een Duitser had de Brooklyn Bridge gemaakt en toen vroeg ze ons; "What did the Dutch give us?" In koor jongens: New York zelf natuurlijk! Dus.

New York is een mierenhoop van duizenden verschillende mensen. Zo zagen we op Times Square een vrouw in alleen Amerikaanse vlag string en gele pruik met cowboy hoed gitaar spelen, maar ook een vrouw met nikaab, in de bloedhitte. En ik denk dat ik nog nooit zoveel verschillende talen door elkaar heb gehoord. Bij zoveel mensen is het erg onwaarschijnlijk dat je mensen nog een keer tegen komt, en toch weet ik (bijna) zeker dat die kerel in dezelfde metro-coupe als ons, de kerel was die ons geholpen had in de Apple Store. Dat vond ik wel even geweldig.

Ook zijn er vele Nederlanders in New York City, en dus ook in ons hotel. En laten we die nou net vandaag ook zijn tegen gekomen bij het ontbijt en toen 's middags ook op de 86ste verdieping van het empire state building.

Eenmaal bijna terug in het hotel wilden muti und vati eigenlijk nog de hort op. Maar Tan en ik zijn nog geen 21 en komen dus geen bar binnen. Gelukkig wel de coffee bars, en laat het schattige penelope nou net mooi op de andere hoek naast ons hotel zitten. Daar hebben we dus nog even bier (vati und muti) en cola (tanja) en water (ik, partygirl) op.

Vanochtend moesten we even haasten want om tien uur sluit het ontbijt en het was tien voor half 10 toen ik wakker werd. Na het ontbijt even douchen en dan die voetjes gebruiken, want we gingen 102 verdiepingen omhoog (in Tanja's en mijn geval, 86 voor Herbie en Miaka (spellen is moeilijk in het engels)) maar niet voordat we UREN in rijen hebben moeten staan, om door vliegtuig-tassen-controle te gaan (in twee keer groen!), kaartjes te kopen (ook al waren ze gratis), op de foto te kunnen met King Kong (die misvormde verhoudingen had) en een leuke foto voor een groen scherm te maken (waar mama maar half op de foto stond, goed gemikt jongens) maar vooral om met de lift te kunnen. Die lift ging echt uber-snel. Tanja en ik moesten dus nog een stukje verder, en die lift was nog met handmatige deuren en een handmatige rem, de liftjongen was dus echt nodig. Het uitzicht was 10 mijl en we hebben nog geprobeerd ons hotel te vinden (die echt heel dicht bij bleek) maar we zaten er alsnog twee blokken naast. Ook om naar beneden te komen moesten we weer wachten. De voeten speelden alweer op, maar gelukkig hadden we een plan. Fietsen in Central Park.

Deze fietsen waren een stuk beter dan die op Martha's Vineyard en we zijn eerst heel de zuidkant van het park doorgecruised over kleine wandelpaadjes, om tot de ontdekking te komen dat we er zo wel heel lang over deden (ook al ontdek je dan een leuk kasteel, een breakdance optreden (white people feel the rythm! Just look at the first black person next to you!) een grieks (of iers) volksdansfeest, het boothuis en ander leuk spul), dus zijn we verder gegaan over het echte fietspad rond het Jacqueline Kennedy Onassis Reservoir. Central Park is echt geweldig en groot, helaas hebben we dus niet alles kunnen zien. De fietsen moesten voor zes uur terug.

We zijn nog even terug gegaan (met de metro) naar het hotel om wat op te frissen en gingen eten in China Town. Bij de Maleis. Mijn gelukskoekje zie: :) the time is right to make new friend (jazeker zonder a of s en incl. smiley) en hebben geleerd hoe we ons kunnen vervoeren in China, namelijk met de gunggungchiche! (doe een gok)

Ik wilde nog even Little Italy zien en eigenlijk nog meer van Chinatown, maar again, die voetjes willen niet zo erg meer en ik heb een bieeeetje last van alle airco overal. Daarbij was het ook wel weer tijd om huiswaarts te keren. Na de cappuccino bij de italiaan die duits kon (en nu ook nederlands) zijn we dus met de metro weer terug gegaan. Toch nog even een snelle boodschap (weer die bruine zak) maar dan zijn we nu eindelijk toch in het hotel. Nog zoveel te doen en so little time. Meh. Morgen meer verhalen.