"Y'all have a nice day!"

Ojee. Heb ik toch zomaar een dag overgeslagen. Maar dat was alleen maar omdat ik gisteren in slaap ben gevallen. Je wordt heel moe van al die hitte! Dit wordt een lang verhaal. Succes jongens.

Gisteren was onze eerste en laatste hele dag in Washington DC. Én mama was jarig! HIEP HIEP HOERAAA!!! Eerst dus liedje zingen (met heerlijke ochtendstem, sorry mam)

Nieuw hotel, nieuw ontbijt, ze hadden in DC wafels uit het broodrooster. Ook lekker. Omdat het muti's verjaardaag was, mocht muti beslissen hoe we washington zouden bekijken. Met de bus dus. Want iedereen had nu ondertussen wel heel erg last van zijn voetjes. En daarbij, we waren al lekker toeristisch, dus een sightseeing bus kan daar nog best tegenaan.

Met zo'n hop on hop off bus zijn we dus langs arlington cementary gereden (rijen en rijen en rijen van witte grafstenen) en het lincoln memorial (geen zorgen, we zouden nog terug gaan). We zijn gestopt bij het capitool want het witte huis hadden we dus al gehad. Daar was een demonstratie bezig van falun gong of falun dafa. Wat blijkbaar verboden is in China en waar mensen ook om vervolgd worden. Het was echt bloedheet en die mensen stonden de heletijd in zo'n falun gong houding in de hete zon. Respect.

Wij gingen in de schaduw in de rij staan om het capitool binnen te mogen, samen met vele groepen boy scouts. Het duurde eeuwen en we hadden dorst en we hadden het heet, maar nadat we door de extreem strenge beveiliging waren, waren we dan ook wel echt in het capitool. Eerst zelf wat rondgelopen en gegeten (meloen voor geïnteresseerden).

Je moest daar zo'n tour doen om daadwerkelijk ergens te komen en met meneer de gids gingen we naar de koepel en de senaat (waar je, ook met tour, echt niet naar binnen mocht, maar we hebben wel de senator van wisconsin gezien, toevallig de vertegenwoordiger van onze gids, woohoo). Voor de senaat was het net St. Paul's Cathedral en kon je aan de ene kant van de kamer whisperen en hoorde je het aan de andere kant. Maar hier werkte het echt. We zaten in een groep met hele schattige kindjes:
Gids: Are you also american?
Meisje: Nooooo, I'm AFRO-american!
Het was heel schattig. Toen waren we er wel weer klaar voor om de hitte te trotseren.

Met de hop on hop off bus weer verder gegaan op zoek naar een taartje voor mams' verjaardag. Langs een kathedraal, ambassades ('NEDERLAND JONGENS! DAAR BIJ DE NEDERLANDSE VLAG!' ), over de Potomac en door een dure-huizen-buurt, met erg laaghangende kabels en takken voor een dubbeldekker-bus. In Georgetown zijn de eraf gehopt en hebben we tart yogurt (met aardbeitjes) gegeten bij sweet thomas, aangeraden door de president himself en door onze buschauffeur. We zijn nog in de buurt rondgaan lopen. Het is een beetje Boston-greenwich village, met dure huizen (tot wel 7 miljoen!), homo's, bomen en kleine winkeltjes.

Met de bus zijn we weer terug gereden naar de memorials, omdat ik en paps nog erg graag het vietnam memorial wilden zien. Het blijkt ook erg indrukwekkend te zijn, maar het was jammer toen we erachter kwamen dat er geen metro station in de buurt was. We moesten dus lopen (HEET HEET HEET) naar het Ronald Reagan building waar de dichtsbijzijnde halte was, langs rennende mensen ('Zijn ze gek ofzo? Malloten' ) en ratten met een schattige pluimstaart (SQUIRREL!). Eenmaal daar bleek er ook een restaurant te zitten. Helemaal perfect want nou A. hoefden we niet meer op zoek te gaan naar een restaurant en B. konden we zo op de metro naar huis stappen.

Dus zijn we daar gaan eten en bier drinken, met de live muziek meezingen en dansen en gek doen (sorry oberkerel) en de band ging zelfs nog happy birthday zingen voor Jessica. Mams wilde ECHT ECHT ECHT ECHT niet. Dus hebben wij nog heel hard gezongen. De oberkerel (hij heette Kevin maar wij vonden hem meer een Aron)bleef maar water bijvullen en geld terug geven dus het was heel gezellig. Uiteindelijk gingen we toch maar met de metro terug naar het hotel. En ben ik gaan slapen. Want zoals eerder al vermeld, ik was moe...

Conclusies over Washington:
1. Het is groot. Met brede lanen en brede gebouwen, maar allemaal relatief laag omdat niks hoger mag zijn dan het washtington monument, een enorme obelisk. Het is net een grote kamer waarin zelfs de allergrootste meubels verzuipen en de kleintjes net poppenspeelgoed lijken.
2. Georgetown is een uitzondering. Ook hier zijn grote, brede wegen, maar de huizen zijn aanzienlijk kleiner. En het zijn huizen, geen flats.
3. Er zijn opvallend veel zakenmensen in pak. Of mensen met een soort werk waarbij je een pak aan moet. Ambtenaren ofzo.
4. Mensen lijken het niet heet te hebben, zelfs niet in volledig driedelig kostuum. De toeristen herken je dan ook aan het zweet en de korte broeken.
5. Er zijn heel veel ambassades en washington heeft een opvallend hoog percentage afro-amerikanen (bedankt, bandje bij de hop on hop off bussen)

Vandaag was verhuisdag naar Roanoke, Virginia. Dit hotel (dat meer op een motel lijkt) heeft een zwembad! De weg hierheen was groen en verder weinig bijzonder. We hebben wel nog in de verte bergen gezien.

Eenmaal helemaal gesettled gingen we Roanoke maar eens ontdekken, maar vooral ook op zoek naar een super market. Helaas hebben ze die hier niet. Ze hebben iedere dag een markt waar iedereen zijn spulletjes vers koopt, maar die was al opgeruimd. Dus gingen we maar wat drinken en daarna eten bij de BBQ en grill. Ik heb hush puppies en carolina pulled pork op (hoe geweldig zijn die namen alleen al) en toen we weggingen zei de mevrouw: 'y'all have a nice day!' Het was geweldig. Het is hier gewoon net allemaal wat echter amerikaans. Misschien ook omdat Roanoke in vergelijking met voorgaande steden klein is en we in Virginia zitten.

Eenmaal terug in het hotel was het nog steeds niet afgekoeld en gingen we dus naar het zwembad. Daar hebben we nog kennisgemaakt met kinderen die dachten dat wij aliens waren. Europa kenden ze amper, maar ze wilden maar wat graag wat Nederlands leren.
'And what's cloud?'
'Wolk'
'And man?'
'Man.'
'O.' (Het deed me een beetje denken aan die scene in Love actually, waar die amerikaanse meisjes praten met die engelse kerel: 'How do you pronounce table?' 'Table.' 'O, that's the same' )
Wij hebben ook nog wat geleerd. Ze noemden een krekel namelijk een catabit. (zo denk ik dat je het spelt, het klonk als: kadebit)

Weer helemaal afgekoeld zijn we terug naar onze kamer gegaan. Toen heb ik nog perongelijk mijn halve verhaal gewist waardoor ik nu vast weer dingen vergeten ben. Meh. Nu wil ik nog heel graag kaarten. Even kijken wie daar ook nog zin in heeft en jullie: y'all have a nice day!