Klapband in het achterland

Terwijl buiten de regen de straten in rivieren verandert, zitten wij aan de appeltaart, cappuchino en meergranenbroodjes. In India kan alles. We waren gebleven bij onze busreis van 25 uur. De nachtbus van Jaisalmer naar Ahmdabad viel alles mee. We hadden ons eigen speelhokje en een groot raam, dus hebben toen het nog licht was kunnen kaarten en zwaaien naar de mensen buiten. Om kwart over 4 werden we de bus uitgedwongen. Gelukkig maar want wie weet waar we anders terecht waren gekomen. Ahmdabad busstation is volgens mij de plek waar alle smerige India verhalen vandaan komen. Het was er zo enorm smerig. Overal waar je je voet neerzette zwermden miljoenen vliegen omhoog. Tes en Sies zochten een plekje op de grond tussen een oorspronkelijke-witte-maar-nu-zwarte-hond en een mevrouw zonder tanden. De bus naar Diu was enorm moeilijk te vinden. Iedereen vertelde ons wat anders. Het hielp ook niet natuurlijk datvwe midden in de nacht op waren gestaan. Wanneer, waar en hoe de bus ging bleef onduidelijk. Hij ging om 5, nee toch om half 7, o nee, 8 uur! Nee toch niet, de bus had een ongeluk gehad. Om half 10, na 6 uur op een krantje op dat smerige smerige station te hebben gezeten, was er een bus naar Una. We waren er inmiddels achter dat dat vrij dicht bij Diu was. De verdere busreis was weer prima, half slapend half naar buiten starend vlogen de uren voorbij en werd het landschap steeds groener en groener en uiteindelijk kwamen we door een prachtig berglandschap aan in Una. Daar was een groot feest. Na een paar dansstapjes in een tuktuk gesprongen om naar Diu te gaan. Diu had niet meer kunnen contrasteren met het smerige vervuilde Ahmdabad. Diu wil de schoonste stad van India zijn en op een paar onvermijdelijke koeienvlaaien na, was het zo zo enorm schoon! En het was zo kleurrijk! En de mensen waren zo aardig en behulpzaam! Diu is tot in de jaren 60 van Portugal geweest (Tes betwijfelt dit) en meerdan 80 % van de mensen heeft naast de Indiase nationaliteit ook de Portugese. We zaten in een guesthouse genaamd herenca goesa en het grote huis stond vol met de meest kitscherige christelijke beeldjes en een Portugese moeke.
In ons hostel zaten zowaar ook nog bules! (Na Indonesië blijven we toeristen gewoon zo noemen) eerst twee fransjes en daarna weer! Met twee Franse meisjes spraken we af om half 8 op de trappen van de st. Thomas chiurch. We hadden een date! Een beetje zenuwachtig zaten we met onze net gekochte cocacola-boombox-blikjes te twijfelen of we wel voor adw goede kerk zaten. Maar iets over half hoorden we een motor en daar waren ze! Zij hadden ook al afgesproken met het Franse stelletje en samen hebbenqe nog wat bbiertjes gedronken en Indiase rode wijn. Dat laatste is niet echt aan te raden.
De eerste dag in Diu zijn we enorm verdwaald, maar als een geluk bij een obgeluk kwamen we daardoor midden in the bushbush terecht. Terend op onze nieuwe voorraad snoepjes liepen we langs tarzan-lianen-bomen, stijle kliffen en enorm veel groen. Uiteindelijk kwamen we op het strand aan waar we enorm fanatiek schelpjes hebben gezocht. Zelfs Sies kreeg de smaak te pakken.
De volgende dag hebben we scooters gehuurd en het was fantastisch! We wilden aan het strand gaan liggen. Het beste strand was Nagoa beach een kwartiertje scooteren. Helaas doen de Indiase vrouwen niet echt aan zwemmen. Sommigen gaan wel geheel gekleed het water in, maar de meerderheid in het water is toch man. Wij moesten en zouden toch het water in, dus toen we de Franse meisjes weer spotten, hebben we onze kleedjes neergelegd, en zijn we in bikini het water ingerend. We dachten datbwe best een privé strandje hadden, maar wat we niet hadden bedacht was dat iedereen op het grote strand ons kon zien dartelen in het water. Dus toen we uit het water kwamen, had zich aardig wat publiek verzameld.
Tijd om verder te gaan! Op de scooter zijn we vervolgens heel het eiland rondgegaan. Diu is dus een eiland, met Diu town als grootste dorp. Verder zijn er nog wat andere dorpen die wij nu allemaal hebben gezien! Eenmaal helemaal rond hadden we echt een deserted beach gevonden, helemaal voor ons alleen. Tot wij er gingen zitten en ons gevolg ons achterna kwam. Na een tijdje gingen ze allemaal weg. Het was jammer toen we erachter kwamen dat zij wel de enorm donkere wolk achter ons hadden gespot en daarom weg waren gegaan en wij daar pas achter kwamen toen dikke druppels uit de lucht kwamen vallen.
Scooteren is zo leuk! Dus de volgende dag zijn we (zonder een beetje zieke Sies) de brug overgegaan naar het vaste land. Op naar de mooie bergen na Una! De weg werd steeds slechter en slechter en juist op het moment datvwe wilden omdraaien om terug te gaan besloot de band van Tes' scooter dat het genoeg was en zei: 'BAM'! Toen stonden we daar. Twee beteuterde meisjes een half uur van een stadje af langs de rand van een weg. Maaarrr gelukkig krijgen we ook aan de rand van de weg genoeg aandacht en stopte een meneer en mevrouw op motor. En een auto, vrachtwagen, motoren, gekke riksjas zonder dak maar wel met laadbak vol met mensen en nog een motor. Een iemand sprak zowaar een paar woorden engels! De rest probeerde ons in Hindi duidelijk te maken dat de scooter achterop de klep van de laadbak van een gekke mensenvervoerende-riksja gebonden zou worden en zo vervoerd kon worden naar een plek iets verder waar ze ons verder konden helpen.ons hindibis alleen nog niet zo heel goed, hoe langzaam iedereen ook ging praten, dus het was fijn dat de jongen met kristalketting een beetje engels sprak en ons kon uitleggen dat ze wr niet metvde scooter ervan door ginge. In colonne reden we vervolgens naar een hotel. Ernaast was een hutje met enorm veel banden ervoor. Halleluja! Dachten wij, we zijn gered! Nieuw bandje erop en we kunnen weer verder. Sies zal zich ondertussen misschien wel zorgen maken en we moeten ewn bus halen! Maar helaas, de goden waren niet helemaal met ons, ze hadden geen scooterbanden. O nee, dit zou nog wel even gaan duren dan. Maar ook dat viel alles mee. Een held op een motor sprintte naar Una voor een nieuwe band en na een uur konden we weer op weg!
Wat een avonturen weer he. Ondertussen zijn we alweer in the city of love, lakes en toeristen, Udaipur. Maar nu ga ik eerst even meedoen met kaarten!