Huilen na de Hymalaya

Vanuit een wederom hete hotellobby, in een stad waar de elektriciteit is uitgevallen een verslagje van een week vol emotioneel afscheid (boehoehoe), maar eerst nog de golden temple in Amritsar. Ons was dus verteld dat het indrukwekkender was dan de taj. In de bloedhitte liepen we langs alle sjaaltjes-verkopende mannen naar de schoenen-inlever-balie. Geen schoenen in de tempel en ook geen onbedekte hoofden, dus wij kozen een vrolijk sjaaltje uit de ton (merendeel was flaterend oranje) en vermomden ons als echte sikh.  Behalve dat we dus geen tulband kunnen knutselen en we eruit zagen als mislukte piraten.
Bij binnenkomst moesten we door een dun laagje water waden en nog wat foto's maken met kinderen en families, maar toen zagen we de prachtige gouden tempel midden in een enorme vijver omringd door witte marmeren gebouwen.  Natuurlijk snapten we weer helemaal niks van wat we moesten doen en na een maaltijd van dahl en rijstpudding,  een rondgang door de tempel zelf en iets met drempels, bleven we achter met een bruin zoetig goedje in ons hand. Hoe die maaltijden werden uitgedeeld gaf blijk van enorme organisatie skills. Iedereen die wil kan er gratis, op donatie, eten. Iedereen. Dat moet echt eten zijn voor honderden mensen per dag. Tes had ondertussen ook vrienden gemaakt met een vrouw en ook Sieske kreeg een bereknuffel. Supergezellig zo'n tempel.
Het guesthouse waar we verbleven was ook enorm gezellig. Elke avond zetten ze de stoelen buiten,  biertje erbij en klaar voor de avond. Het was ook nog eens vol met Australiërs,  Fransen, twee Deense meisjes en een stille Barcelonees, dus bleven wij ook gezellig hangen.
Met de twee Deense meisjes hadden we afgesproken de volgende dag naar de border ceremony te gaan. Amritsar ligt zo'n 20 tot 45 km (lonely planet vs. Tuktuk driver) van de Pakistaanse grens en de twee landen hebben besloten om een wedstrijdachtige competitie te houden elke dag met het vlag binnenhalen. Maar eerst gingen we naar de film aangezien de straten weer rivieren waren en de regen ook maar bleef vallen. Baagh milkha baagh is de film van het moment dus daar gingen we heen. Wel jammer dat er geen engels werd gesproken. Noch dat er ondertiteling was. Drama gaat echter natuurlijk over taalbarrières heen en daarbij was het een halve extreem expressieve bollywoodfilm dus we konden alles prima volgen. We weten alleen niet hoe het afloopt want helaas duren bollywoodfilms ook heel lang. En we hadden een  tuktuk die op ons stond te wachten!
De tuktukdriver had er echt zin in. Sies heeft mogen sturen, we kregen een tuktuk fotoshoot (nu is het echt jammer dat ik zo beperkt foto's kan uploaden) en hij had bijna kaartjes voor baagh milkha baagh voor ons gereserveerd toen we hem probeerden uit te leggen dat we daar s middags al heen waren geweest. 
De border ceremony zelf is een gestoord schouwspel van roepende joelende pakistani aan de ene kant, joelende roepende Indiërs aan de andere kant en mannen met pluimpjes op hun hoofd die hun eigen hoed proberen af te schoppen.  Wederom begreep ik er weinig van maar de vlag was weer veilig binnen, de Indiërs waren in de meerderheid en we konden meedansen met de feestende indiase dames van tevoren. Jaiho!

De volgende dag gingen we naar Dharamsala. De Franse jongens gingen daar ook heen. Om 12 uur ging de bus. Wij waren net op tijd, de Fransen spoorloos verdwenen. Tot de lunchpauze toen ze opeens verschijnselden en in onze bus meekwamen. Onze bus was ook veel beter en ging wel helemaal naar Dharamsala. In Dharamsala, of beter het iets noordelijker gelegen mcleod ganj woont de uit Tibet verbannen dalai lama en het is dan ook de grootste tibetaanse enclave buiten Tibet.  En het is er koud. En het regent er veel. Misschien is het in Tibet ook altijd zulk weer dat de dalai lama zich er wel thuis voelde. 
Hoe dan ook, na een tweede bus vanaf Dharamsala naar McLeod Ganj waar we als sardientjes in een toeristisch blikje zowaar nog wat hindi hebben geleerd (lesje 2 volgt onderaan) waren wij ook in dit vreemde tibetaanse/indiaas toeristische las vegas dorpje. In eerste instantie waren we underimpressed door de winkeltjes waar ze alleen maar gekke cake verkochten en de dronken indiaase toeristen, maar het was de perfecte plek om te ontsnappen aan de hitte, een kop thee te drinken in een hipaterkoffiwtent, te leren over Tibet en om sjaals te kopen. Heel veel hele dikke warme tibetaanse yakwol sjaals. Die passen namelijk zo fijn in je backpack. O en de perfecte plek om mee te doen met de indiase dronken toeristen en een biertje/cider te drinken met onze nieuwe franse vrienden. Alleen sloot alles wel om 12 uur. Bedtijd! (We hoorden later dat er schijnbaar een geniale tibetaanse nachtclub was maar die hebben we even gemist)
Als de mist en wolken even optrokken hadden we vanuit onze kamers ook nog prachtig uitzicht op de vallei beneden of de volle maan boven ons. Goed voor mekaar.

Toch besloten we weer verder te gaan per minibusje naar Manali (nee niet Manilla nee ook niet Malawi, het blijft zelfs nu nog moeilijk) Manali ligt ook in de bergen, maar is toch weer totaal anders. Het is gebied opgedeeld in echt Manali, hippietoeristisch old Manali en Vashisht. De fransen hadden we in tranen achter gelaten (denken wij graag) maar geen zorgen, hereniging zou plaatsvinden,  alleen niet in Manali. De busreis erheen was pure bergweggetjes terror en een Engels meisje die er al valium tegen aan had gegooid kon zelfs op de vloer van het busje niet in slaap komen, laat staan wij in onze stoelen.  Misschien dat we daarom in eerste instantie Manali afschreven als stom toeristen dorp vol met verstokte hippies. Het bleek natuurlijk toch wat anders. Er waren veel schone koffietentjes (bijna net zo import-berlijn als de tentjes in mcleod) bizarre houten tempels met hoorns eraan, een heilige boom, veel vrouwtjes met angorakonijnen, hot spring water en een waterval met zwemmogelijkheid. Het water was alleen een beetje koud en in bikini zwemmen was geen optie. Door de stijl van de huizen en de prachtige bergen was manali net the sound of music.
Manali had ook zowaar nog een nachtleven en we belanden op een Israëlisch-indiaas trance feestje waar ook enorme spinnen graag van de partij waren. Ik bleef maar in de veilige hoek staan.
Bij manali hield ons berguitstapje niet op, we gingen verder naar Shimla. De bus had het weer zwaar met de bergwegen en ging dan ook kapot. Iets later dan gepland waren we in Shimla, alles leek al dicht. Het was net een spookstad in de mist. We namen een reteduur hotel net als alle andere honeymoonstelletjes, keken shrek en iron man en vertrokken de volgende dag weer met een speelgoedtreintje. Dit speelgoedtreintje komt langs een van de mooiste routes van India. Wij zaten heerlijk in onze himalaya queen express.(denk wel indiaase luxe) Chandigarh was de eindbestemming. Een stad voor de rijkere Indiër. Gebouwd door le Corbusier, enorm uitgestrekt, opgedeeld in sectoren, wat het lastig maakte een restaurant te vinden. Food somewhere? Please? We vonden wel een hippe lounge bar met geniale cocktails voor on-Indiase prijzen en ook vonden we de Fransen weer terug! Perfect voor de afscheidsavond van Sies. Want die heeft ons verlaten en is naar Australië gevlogen!
Eerst gingen we nog naar een rockgarden waar een meneer van al de rotzooi die overbleef in de dorpen die moesten wijken voor chandigarh, enorm veel kunstwerken maakte. Later zijn nog een waterval, schommels en de mogelijkheid tot kameelrijden toegevoegd en de bizarriteit was compleet.
S avonds was sies' afscheidsavond. Met z'n vijven in een tuktuk (past prriiima) op naar een 'danceclub'. We kregen niet duidelijk gemaakt waar wij heen wilde maar gelukkig kende de tuktukdriver ook wel een donkere foute nachtclub. We hebben gezellig in rondjes gedanst en geprobeerd mee te doen met de hindihits en de volgende dag konden we het bijna aan om Sieske vaarwel te zwaaien. We verlieten de Fransen weer, namen de trein naar Delhi (3e keer Delhi) en daar voor het treinstation vond het dramatische afscheid plaats. Een big white cab took Sieske away. Boeeehoeee. Nu is het alleen nog Tes en ik. De nodige potjes wellesnietes hebben we erop zitten, de ruimte in de tuktuk sprak boekdelen en ondanks dat niemand op de vloer hoeft te liggen liggen we op het hardste bed tot nu toe. Delhi hebben wij ook weer verlaten en 25 uur nadat we weggingen uit Chandigarh kwamen we aan in Varanasi. De laatste stad in India voor we naar Nepal gaan! Dus om het af te leren, lesje hindi part 2:
Tomare naamke? Hoe heet je?
Mira naam sannehe. Mijn naam is Sanne
Challa! Lopen, gaan of op z'n Brabants moven!
'Camina' voor als je iemand echt niet mag
'Pason maikri nihe' betekent zoveel als ik hou niet van spinnen, maar niemand gebruikt zulk formeel hindi hier dus meestal wordt het niet begrepen
En een 'ungd' is een kameel!
Wens ons veel sterkte met ons verlies van het derde lid van het toffe trio, wij gaan morgen naar een festival voor de hindoestaanse Shakespeare. Liefs