"How are you doing today?"

Na een teleurstellende finale (BLEGH) zijn we avec el airplane naar Boston gevlogen. Er was nog wat oponthoud toen er een lekke band was en Schiphol uitgestorven bleek op stewardessengebied maar uiteindelijk zaten we in dat vliegtuig naar Rome. Waar er nog eens vertraging was. We vlogen met KLM en dat is echt geweldig. Tot nu toe heb ik alleen gevlogen met uber-cheapo ryanair-esque vliegtuigmaatschappijen, dus luxe in een vliegtuig was mij onbekend. Maar oooh wat een onontdekt walhalla. Nee het viel wel mee. Maar we kregen voedsel (van blond!) en er waren uitklapbare televisie schermpjes waar je bij kon houden waar je was! En hoe koud het was! En hoe laat het overal was! En gratis drinken! En beenruimte! Sort of. Het was maar twee uurtjes vliegen naar Rome dus aan slapen kwam niemand echt toe ook al waren we al 24 uur op.

In Rome dachten we dat we echt moesten rennen om de vlucht naar Boston te halen, maar dat viel dus mee. En we moesten wachten. Zoals een Amerikaanse vrouw het leuk omschreef, so that we now know how kettle in a penn feels. Het Alitalia vliegtuig bleek dus zo'n zehr groot internationaal vliegtuig te zijn. Ook wel logisch maar het was echt drie rijen stoelen en dus twee gangpaden en HEEL ERG GROOT! We zouden negen uur vliegen. En ik had nog geen masterplan hoe ik het zou overleven. Maar uiteindelijk ben ik gewoon tijdens de film in slaap gevallen met mijn vliegtuigkussentje en viel het allemaal erg mee. Maar het was niet echt leuk meer. Zo lang in een vliegtuig. Tja, wen der maar vast aan hea.

En toen en toen en toen en toen en toen waren we in Boston. Om 3 uur US tijd, 9 uur 's avonds NL tijd. Maar het leek en 's ochtends. En moesten we HEEEEL erg nodig naar de WC, maar moesten we eerst even langs alle douane en bagage-ophaal en nog meer security. Nadat die zaakjes ook weer afgehandeld waren gingen we op zoek naar de auto. We hebben namelijk een huurauto. Jaja. Van Hertz. Met een busje naar Hertz. Daar onze eerste ontmoeting met extreem vriendelijke amerikanen. Het viel nog mee. Maar ze praten wel erg amerikaans. Het is fascinerend. Hij had een extra mooie auto voor ons uitgezocht waarmee we wel aankonden komen in Miami, zonder dat ze ons uitzouden lachen. Een rode Nissan uit Arizona. Dat deze auto een automaat is was nog even wennen (niet voor mij, want ik mag niet rijden, ook al vond de eerste vriendelijke amerikaan die we tegen kwamen van Hertz van wel) maar uiteindelijk reden we over de 93 South om de afslag Mass Ave eerst te missen (nou ja, niet te missen, we gingen er te vroeg vanaf). Maar door een illegale U-turn kwamen we weer op het juiste pas terecht. Ik ben bang dat dit nu al veel te lang wordt. Sorry folks! Maar goed.

Toen kwamen we dus bij het Hotel. Het Roundhouse Suites Best Western ( http://www.hotels.com/13/hotels/1000000/610000/607200/607157/hcom_607157_19_b.jpg voor geïnteresseerden) en daar waren de mensen ook al zo Amerikaans. Ik slaap met Tanja gezellig in een tweepersoons bed, maar dat is niet erg, want we hebben airco. Ook al heb ik liever dat die uitstaan want anders vries ik dood ben ik bang.

Nadat we helemaal geïnstalleerd waren, konden we Boston gaan verkennen. Het was ondertussen 6 uur ofzo dus we gingen meteen maar op zoek naar een restaurant. De receptionist keek ons heel raar aan dat we wilden lopen naar het dichtsbijzijnde metro-station en we kwamen onderweg ook vrij weinig andere pedestrians tegen maar WE DID IT! En met de metro kwamen we in het oudste openbare gebouw in Boston. Bij de wolkenkrabbers (OMG WOLKENKRABBERS!) Tanja had al opgezocht dat je goed kon eten bij Quincy market. Dus gingen we daar heen. Bij ons restaurant besloten amerikaanse Bob de Bouwers dat het de perfecte tijd was om de straat open te breken. Dat was wel jammer. En neem nooit ijsthee in Amerika. Het smaakt naar koude thee. Want dat is het ook.

Na het eten gingen we nog even rond lopen. We wilden naar de zee en gelukkig is die niet zo ver weg want anders was ik echt neergestort, want ik was toch wel een beetje moe. (Sowieso jetlag, haha)
Het was echt een leuk buurtje, met lichtjes in de bomen (SPARKLES!) en bekende namen winkels en een carrousel en zonsondergang en alles. We gingen nog even een kop koffie drinken en toen ontmoetten we Shawn (Zo heb ik hem genoemd, misschien heette hij eigenlijk wel Willfred, maar ik vond het een Shawn). Die ons hele leven wilde weten (het begint altijd met How are you doing (met eventueel today erachter) maar vervolgens willen ze weten waar we vandaan kwamen, hoe lang we hier bleven en waar we nog meer heen gingen. Toen was iedereen moe (behalve ik (KOFFIIEE)) en gingen we weer terug naar het hotel. Massachusetts Avenue ongeveer helemaal afgelopen (geweldige victoriaanse huizen en veel mensen buiten op hun trapje), in bed gaan liggen, slapen. Ongeveer hetzelfde als wat ik nu ga doen. Over vandaag vertellen we wel weer een andere keer. Het is alweer 5:16 in NL! Weltrusten