Mi vida cotidiana en Buenos Aires

Lieve allemaal,
Een week geleden heb ik ook al een een uur besteed aan het schrijven van een nieuwe blog, helaas is deze site verschrikkelijk dus toen ik hem wilde 'opslaan' was hij ineens weg! Super chill! Daarbij kan ik om de een of andere reden ook geen foto's uploaden dus ik heel waarschijnlijk ga ik van locatie switchen...

Mijn week twee van echte klassen is al bijna ten einde. Ja ja, ik doe hier meer dan alleen feesten en eten! Ik volg op dit moment vier vakken, wat één meer is dan normaal, dus waarschijnlijk ga ik er nog één laten vallen. Maar welke? Ze zijn allemaal enorm interessant. Ik heb een seminar over de rechtvaardiging van oorlog, een vak waarbij we international negotiations na moeten spelen, een intercambio course over de geschiedenis van el cono sur (Argentinië, Uruguay en Chile) met een focus op de dictaduras hier. Heel geschikt aangezien ik bijzonder weinig weet over de geschiedenis van Latijns/Zuid-Amerika en de vierde gaat over islamitisch recht inclusief geschiedenis, islamitisch recht in Argentinië, waarom niet. Elk vak loopt hier het hele halve jaar lang, in Amsterdam maximaal 8 weken, en ook de lessen duren voor mij erg lang. Ik ben enorm verwend met drie kwartier les en één kwartier pauze in Amsterdam. Hier ga je 1 uur en 40 minuten lang door. Hoppa. Je kunt er maar meteen klaar mee zijn. De eerste drie weken dat we hier waren, waren we in ons Spaanse klasje van 30 de enigen die in de universiteit te vinden waren, 50 meer internacionals zijn ondertussen gearriveerd en twee weken geleden begon semester twee van dit jaar voor de Argentijnse studenten, dus ineens was de universiteit vol. Enorme rijen in de kantine, het was even wennen.

Naar school gaan doe ik afwisselend met de colectivo (de bus) of de subte (metro) + torcuato di tella bus. Eén uur van tevoren vertrekken is wel nodig aangezien je nooit weet hoe langzaam het verkeer is. Soms duurt het een half uur en soms echt een heel uur. Verkeer hier is verschrikkelijk. Als zelfs de Romeinen zeggen dat ze het verkeer hier idioot vinden moet het wel waar zijn... (vraag het maar na bij mijn Italiaanse buddies)

Verder loop ik hier enorm veel. Vandaar dat het heel erg nodig was dat ik nieuwe schoenen kocht. Ik hoor nu bij de club van nike-dragers. Alleen voor hier is dat totaal niet hip. Hier moet je gigantische platformschoenen hebben om erbij te horen. Nu denk ik dat ik al lang genoeg ben, dus dat ik deze Argentijnse trend maar skip. Alhoewel het misschien wel weer nodig is om binnenkort nieuwe schoenen te kopen. Er zijn hier enorm gigantisch veel honden, en hoewel sommigen mensen keurig netjes achter hun hond aan opruimen, doet lang niet iedereen dat. Wat dus betekent dat lopen door Palermo waar ik woon (en waar ik gigantisch veel loop wegens het gebrek aan fiets) een soort van hindernissenbaan is qua hondenpoep. Regelmatig sta ik de poep van mijn schoen te schrapen, en ik denk dat het makkelijker is om maar telkens nieuwe schoenen te kopen. Mijn huisgenootje zal er ook blij mee zijn, want het is heel waarschijnlijk dat ik haar pinkyeye heb gegeven door dat ik de poep in de prullenbak gooide en zij daarna de prullenbak aanraakte. Oeps.

Palermo is verder de allerleukste wijk in Buenos Aires. Het is een wijk van laagbouw en je hebt er niet echt het gevoel in een enorme stad te zijn. Op elke hoek zit een koffietentje, een kiosco of hip boektiekje, weliswaar zijn de straten vaak kapot en ligt er dus wel eens honderpoep, maar als je daar overheen bent, is het een hele mooie wijk. Goede graffiti, de beste restaurants (en de beste plekken voor een drankje of een feestje, maar daar zou ik het vandaag niet over hebben) en op elke hoek zit dus een leuk tentje. Zo heb ik gisteren twee uur in cafe Florentina gezeten omdat om de een of andere reden het internet bij ons thuis niet werkte. Rond 6 viel ook nog eens de elektriciteit uit in heel het blok, iets wat nog niet eerder hier is gebeurd, maar we came by with romantic candlelight. Het leuke is dat je in een enorme etalage zit dus als mensen voorbij komen die je kent, komen die gezellig even binnen om hallo te zeggen. Het is net een dorp, je komt telkens dezelfde mensen tegen.

Gisteren eindelijk ook weer andere Nederlanders gesproken, Nu woont er wel een Nederlander ook in mijn huis (iedereen denkt dat we broer en zus zijn om de een of andere reden, dus hij is nu my brother from another mother) en echt Nederlands is zo moeilijk! Zelfs dit schrijven voelt als het maken van een heleboel kromme zinnen achter elkaar. Maybe I'm just gonna write in English. Or spanish. But then I would lose like half my readers. Or 90%. Who speaks spanish?

Ik kan het Spaans ondertussen volgen zolang mensen langzaam spreken. Drie van de vier professoren spreken duidelijk en langzaam, eentje absolutamente no. Daar begrijp ik dan meestal ook de helft niet wat er allemaal aan de hand is. Net zo min als ik probeer mijn teksten bij elkaar te schrapen. Effectiviteit is niet de sterkste kant va de Argentijnen en hier op de uni hebben ze een vaag systeem waar er beneden een ruimte is waar twee mensen werken die alle literatuur voor je kopiëren. De helft van de tijd is het echter zo druk dat je makkelijk een half uur staat te wachten, de andere helft van de tijd heb je een half uur staan wachten en is de literatuur er niet. Gelukkig werken sommigen docenten heel hip met de campus virtual waar ze de literatura opzetten. Echter als we dat dan weer uit willen printen is de methode zo omslachtig dat ik het maar liever niet doe. Je moet hier op een computer inloggen, dan naar het intercambio office voor papier, naar beneden naar de kopieerruimte waar je een nummertje moet trekken, wachten, blaadjes geven, je studentennummer duidelijk maken en dan als het goed is printen ze het voor je uit. Ik heb het nog niet geprobeerd.

Wat ik wel heb geprobeerd gisteren is Mexicaans eten. Het eten hier is over het algemeen enorm flauw, dus de spice die beschikbaar was voor de taco's was zeer welkom. Ondertussen heb ik ook een beetje door hoe ik hier thuis moet koken. Boodschappen doen betekent niet alleen naar de supermarkt gaan, maar ook naar de verdulería (Groentewinkel meestal beheerd door Bolivianen of Peruanen) de carnicería (voor het vlees), de chino (Supermarkten van de Chinezen. De Chinezen weten op een of andere manier veel meer producten te importeren dan de normale supermarkten) en dan alsnog naar de supermarkt voor de overige dingen die de rest niet had. Eergisteren was ik enorm aan het bonden met het meisje van de verduleria aangezien we dezelfde geniale lama-trui hadden. Schijnbaar kosten ze geen drol buiten Buenos aires (100 pesos), maar ik kocht hem zondag op de feria in San Telmo (De markt in een wijk naast Plaza de Mayo, centrum, alleen op zondag) en daar betaal je 250 pesos (ik had wel nog netjes afgedongen van 300 pesos, maar lager wilde hij niet gaan) Die feria is wel echt geweldig om heen te gaan. Alleen daar kun je de heerlijke Colombiaanse empeñadas eten (van cornflour dus edible for me, whereas the argentinian empañadas son de harina de trigo (wheatflower) Kijk, zo ernstig is het dus gesteld met mijn talen) en Colombian coffee drinken. Ik denk dat ik maar naar Colombia moet gaan, want de colombiaanse kaneelthee is ook al zo heerlijk. Een vriendin van Ashley (roommate) is colombiaans en zij had kaneelthee uit Colombia meegenomen en ze was zo aardig om te delen.

Mijn onsamenhangende vida cotidiana verhaal is lang genoeg, binnenkort meer. Ik hoop dat hij deze keer wel echt upload!